همیشه فکر میکردم زندگی یک خانه ی چوبی است، کوچک و شیروانی دار که جلواش یک تاب بزرگ دارد و نزدیک در، یک صندلی راک. می آیی داخل خانه رنگارنگ است، گوشه ای از آن معشوقه ات نشسته کنار بوم نقاشی دارد با رنگ ها میخندد کمی آن طرفتر سازهایمان و بین آنها پنجره ای رو به کوه ها و درختان و دریاچه ای که آن دور دست ها به خورشید چشمک میزند و چقدر همه دوراند و آنجا تنها کسانی که هستند ما ییم. راستی از میز تحریر و کتابخانه نگفتم که به اندازه ی گنجشک هایی که صبح ها ما را بیدار میکنند قشنگند. عصر که میشود میروم طرف صندلی کنار در و کیفور از هوای خنک مینشینم و کتاب میخوانم، کمی بعد او که حوصله اش سر رفته مرا از کتاب بیرون میکشد دستم را میگیرد و تاب و بازی میکنیم، میخندیم و حرف میزنیم و دلتنگیه غروب آفتاب را در بغل همدیگر جشن میگیریم. سازها یادم رفت، میدانی چقدر زیباست وقتی تو ویولن به دست بگیری و او پشت پیانواش بنشیند و در حالی که مینوازید، آنچه که هردو عاشق آنید، چشم های همدیگر را کشف کنید؟! خیلی کیف میدهد. دوچرخه جلواش سبد دارد باید از میان گندمزارها برانم تا برسم به مغازه ی بزرگ چوبی آن پیرمرد مهربان که همه چیز دارد، من عاشق روزهایی هستم که قرار است پای سیب بپزیم، خرید ها را میکنم و آخ جان آردبازی. پای پخته را میگذاریم لب پنجره آشپزخانه سرد شود و این بار پیک نیک زیر درخت سیب که گندمزارها را مینگرد. تا بحال وقتی که داری میدوی و دستانت را باز کرده ای که گندم زار ها کف دستانت را قلقلک بدهند و از خنده ی او که پشت سرت است و نمی بینی اش اما میدانی که همیشه هست، حالی به حالی شدی؟! همیشه… چه کلمه ی عجیبی، کلمه ای که هیچگاه وجود نداشت و نخواهد داشت ولی ما آن را باور داریم و زبانمان را بخاطرش به زحمت میانداریم. راستی شهر را گشتن چه معمایی است، پر از پیاده روهای سنگ فرش، چراغ های زیبا، کسانی که لبخند میزنند، صدای تایر اتومبیل ها و چراغ خانه هایی که روشن است و تو از فضولی میمیری که آنجا چه خبر است، آرزو داری برای لحطاتی نامریی شوی و بروی با آنها زندگی کنی. مگر زندگی اینگونه نبود؟! چرا بود. او نباشد چه کسی خودش را رنگی کند، چه کسی از فالشهایی که مینوازد عصبی بشود و بکوبد روی کلاویه ها، روی بینی چه کسی آرد بمالم و صدایم را در نیاورم همه اش ریز ریز بخندم و بپرسد برای چه میخندی و بغلش کنم و چشمانش از چیزی که نفهمیده و درحالی که فکر میکند چقدر خنگ است گنده شود؟! غروب خیلی دلگیر میشود و دیگر گندم زار صدای خنده نمیدهد پر است از هق هق. او نباشد باید بروم. بروم از جایی که زندگی میخواندمش و سالها در آن زیستم.او کمی با همیشه فرق دارد، بود ولی دیگر نخواهد بود.