یکی از چیزهایی که در مورد زندگی دوست دارم این است که هیچوقت احتمال هیچ چیز صفر نیست. در مورد آدم‌ها اعتقاد دارم که هیچکس بازنده به زمین نیامده است. اصلا اگر کسی بازنده است، چرا باید زندگی را بازی کند؟ کدام آدم از قبل باخته‌ای برای بازی به میدان خواهد رفت؟ خوب نیست با مرگ این بازی مزخرف را پایان بدهد؟

من فکر می‌کنم همیشه احتمال رسیدن وجود دارد، هر چند کم. و بنظرم دقیقا برای همین احتمال کم باید سگ دو زد و زندگی کرد. زندگی برای من یک جان کندن تمام معنا است برای رسیدن. شاید جایی که می‌خوام بروم دور بنظر بیاید، که هست، اما همیشه احتمال رسیدن وجود دارد و این شیرین‌ترین قسمت این بازی است.