یادش بخیر، اسفند که می آمد قطر کم محتوای بچه ها گل آقا احساس می شد و این دلچسب ترین نوید بهار آن سال ها بود. می دانستی که یک ویژه نامه ی نوروز تپل در راه است و در آن موقع سال هیچ چیز لذت بخش تر از بچه ها گل آقا نبود. پنجشنبه آخرسال که مدرسه تمام می شد از ترس تمام شدن مجله، دعوای “کجا بودی؟! چرا دیر کردی؟!” پدر و مادر را به جان می خریدم و میرفتم بچه ها گل آقا بخرم و خدا حفطش کند پیرمرد دکه دار مهربانمان را، مرا که می دید دیگر چیزی نمی پرسید روزنامه ها و مجله ها را زیر و رو می کرد تا یک بچه ها گل آقای صاف و صوف برایم پیدا کند تا هارمونی کلکسیون گل آقایی ام بهم نریزد. بعد در حالی که از کنار بساط نوروزی، ماهی های قرمز و سبزه هایی که با قناعت تمام درست شده بودند می گذشتم، مجله را ورق می زدم و تلاش می کردم وسوسه ی خواندن را در آن روز از خودم دور کنم تا بتوانم در هر ۱۳ روز نوروز از آن لذت ببرم.
یادم می آید به مجله های گل آقای برادرم ناخونک می زدم، ساده ترین ستون را پیدا می کردم، می خواندم و چیزی نمی فهمیدم. لغت های سختش را می نوشتم، می بردم از لغت نامه معنی می کردم، ستون را دوباره می خواندم و باز چیزی نمی فهمیدم! این کار را آنقدر تکرار می کردم تا آن لبخند گل آقایی که باید، به لبم نمی نشست. تا آخر هفته یک صفحه هم پیشروی نمی کردم. بعدش شماره جدید می رسید و دوباره…
بعدها که کمی بزرگتر شدم دیگر از گل آقا خبری نبود. حتی از بچه ها گل آقا هم خبری نبود. تا ماه ها هر پنجشنبه جلوی دکه ی آن پیرمرد مهربان سبز می شدم. روزنامه ها و مجله ها را زیرو رو می کرد اما از بچه های آبدارخانه خبری نبود که نبود. خیلی نگذشت که دو هفته نامه آمد ولی چشم به راهمان گذاشت، وب سایت هم آمد اما…! بعدها که سنگ قبر شاغلام را دیدم تازه فهمیدم چه شده است و از آن موقع بود دکه های روزنامه فروشی دلتنگم می کنند.
روزی مصطفی رحماندوست گفت: “مشکل بزرگ جامعه ما کتاب نخواندن است“. به این گفته اش باور دارم و می دانم نبود موسسه گل آقا این مشکل را مشکل تر می کند. گل آقا یک فرهنگ ناب و ریشه دار بود و نبودش بیشتر یک لطف برای کتاب نخوان ها است تا یک درد برای کتابخوان ها.
گل آقا که رفت خیلی چیزها را با خود برد، مثل شوق لمس کاغذ و قدم زدن درحالی که از کنار ماهی های قرمز و سبزه هایی که با قناعت تمام درست شده اند می گذری. از یادش نمی کاهیم و او را چشم در راهیم…
من گل آقا نمی خوندم ولی متن زیبات منو برد به دوران کودکیم . بعضی خاطرات فقط خاطره نیستند گاهی آرزو هستند از نوع گذشته اش.
فرشاد جان،
خیلی به جمله ی زیبات فکر کردم و ماسوای اینکه از اون لذت بردم، از مفهوم جمله ترسیدم.
بیشتر آرزوها دست نیافتنی اند ولی خیلی وقت ها کورسویی از امید برای بدست آوردنشون هست و شاید همین اندک امید، آرزوها رو زیبا می کنه. چقدر ترسناک اند آرزوهایی که هیچ امیدی به دست یافتنشون نیست.
آره فرداد درسته ولی منظور من کودکی بود که شاید آرزوی بعضی باشه برگردن به اون دوران بی غل و غش ولی چون گذشته دیگه میشه آرزو از نوع گذشته اش.😅😅😅